De moshommel Bombus muscorum in Zuid-Holland.

De moshommel heeft sinds 2007 een plaats in het Leefgebiedenbeleid van het Ministerie van LNV. Het is een aandachtsoort voor de Leefgebieden Kustgebied en Agrarisch Landschap. Deze zeldzame hommel is uit grote delen van Nederland verdwenen en staat op de Rode Lijst in de categorie Bedreigd. Over de eisen die de moshommel aan zijn omgeving stelt is nog niet veel bekend. Dit rapport doet verslag van een onderzoek om hierover meer informatie te verzamelen. De moshommel komt in Zuid-Holland nog voor in enkele buitendijkse gebieden in de Delta: de Beninger Sliken, Tiengemeten, de Slikken van Flakkee en de Hompelvoet. Deze vier gebieden zijn in 2008 en 2009 bezocht door EIS-Nederland om het voorkomen en de ecologie van de moshommel nader te onderzoeken. Hierbij kregen de Beninger Slikken (vier bezoeken) en Tiengemeten (drie bezoeken) de meeste aandacht. De Slikken van Flakkee en de Hompelvoet zijn slechts gedurende één dag bezocht. Op de Beninger Slikken en Tiengemeten zijn nog grote populaties van de moshommel aanwezig. Er zijn geen aanwijzingen dat het in deze gebieden slechter gaat met de soort, al valt er op het maaibeheer in de Beninger Slikken nog wel wat af te dingen. Per gebied worden enkele aanbevelingen gegeven die de moshommel hopelijk verder ten goede zullen komen. De status van de moshommel op de Slikken van Flakkee is onduidelijk. Vermoedelijk is de populatie klein. Een minder intensief begrazingsbeheer zou de omstandigheden voor de soort kunnen verbeteren. De situatie op de Hompelvoet is zorgelijk. Rond 2000 was de populatie hier groot, maar inmiddels lijkt deze bijna verdwenen te zijn. Ook met de overige wilde bijensoorten van het eiland gaat het slecht. De oorzaken hiervan zijn onbekend.