The types of the taxa of the genus Rubus (Rosaceae L.) described

Since Linnaeus (1753) described two bramble species in his Species Plantarum, thousands of names of Rubus in Europe have been published. The only overview of these was the monograph of Sudre (1908-13) who arranged these taxa in an artificial system, which is actually no more than an annotated database. From the 1970s onwards, authors have tried to bring order in this confusion by taking into account geographical distribution, variability, and taxonomic structure. A major requirement for obtaining clarity is typification. This article is a contribution in this regard. The almost 300 names published by Philipp Jakob Müller (Müller 1858, 1859a, 1859b, 1861) are listed and their types confirmed or selected. The status of these types is indicated. A separate list of the Mullerian taxa in Wirtgen’s Herbarium Ruborum Rhenanorum is added. Synonyms were mentioned, where available. Linnaeus publiceerde slechts twee soorten Rubus uit het subgenus Rubus, de echte bramen. In de eerste zeven decaden na hem werden daaraan slechts een beperkt aantal namen toegevoegd, merendeels van opvallende soorten. Vanaf 1820 richten botanici zich echter expliciet op het genus Rubus. De monografie van Weihe & Nees (1822-27) kan als het startpunt daarvan gelden. Dit werk met de ambitieuze titel Rubi Germanici was hoofdzakelijk een lokale bramenflora van het dorp Mennighüffen, waar Weihe woonde, aangevuld met enkele soorten gebaseerd op materiaal dat hij van anderen kreeg. In samenwerking met Weihe deden in de jaren daarna anderen nog enkele van dit soort lokale bramenoverzichten het licht zien, bijvoorbeeld Wimmer & Grabowski (1829) en Lejeune & Courtois (1831). Ook op de Britse eilanden verschenen enkele lokale bramenflora’s.